دلیل عدم اهانت به مقدسان ادیان و مذاهب دیگر

«وَ لا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْم» (الانعام/108)

شما وظیفه دارید که کفار را با منطق و دلیل دعوت به اسلام کنید، اما اگر براى انجام این وظیفه، زبان به بدگویى بتهاى ایشان بگشایید، حربه منطق و دلیل را از کف داده‏اید. و سبب مى‏شوید که آنها از راه ستم و جهالت، زبان به بدگویى خداوند بگشایند. در برابر این رفتار زشت، شما قدرت ندارید که آنها را سرکوفت دهید، زیرا خانه، خانه آنهاست و هنوز اجازه جنگ به شما داده نشده است.

اینکه مى‏گوید: «مِنْ دُونِ اللَّهِ» بخاطر این است که آنها بتها را خداى خود مى‏دانستند.

از این آیه بر مى‏آید که نمى‏توان کارى کرد که باعث معصیت دیگران گردد. از امام صادق ع درباره فرمایش پیغمبر که مى‏فرماید: شرک از صداى مورچه بر روى سنگ سیاه در شب ظلمانى مخفى‏تر است، سؤال کردند. فرمود: مؤمنین بتها را نکوهش مى‏کردند. مشرکین هم واکنش نشان داده، معبود مؤمنین را نکوهش مى‏کردند.

خداوند آنها را از این کار منع کرد، تا کفار خداى مومنین را نکوهش نکنند، زیرا مؤمنین با این کار خود بطور ناخودآگاه گرفتار شرک مى‏شدند. (ترجمه مجمع البیان، ج8، ص222)

نهی از هر کلام زشتى نسبت به مقدسات دینى‏][[

این آیه یکى از ادب‏هاى دینى را خاطرنشان مى‏سازد که با رعایت آن، احترام مقدسات جامعه دینى محفوظ مانده و دستخوش اهانت و ناسزا و یا سخریه نمى‏شود، چون این معنا غریزه انسانى است که از حریم مقدسات خود دفاع نموده با کسانى که به حریم مقدساتش تجاوز کنند به مقابله برخیزد و چه بسا شدت خشم او را به فحش و ناسزاى به مقدسات آنان وادار سازد، و چون ممکن بود مسلمین به منظور دفاع از حریم پروردگار بت‏هاى مشرکین را هدف دشنام خود قرار داده در نتیجه عصبیت جاهلیت، مشرکین را نیز وادار سازد که حریم مقدس خداى متعال را مورد هتک قرار دهند لذا به آنان دستور مى‏دهد که به خدایان مشرکین ناسزا نگویند، چون اگر ناسزا بگویند و آنان هم در مقام معارضه به مثل به ساحت قدس ربوبى توهین کنند در حقیقت خود مؤمنین باعث هتک حرمت و جسارت به مقام کبریایى خداوند شده‏اند. (ترجمه المیزان،ج7، ص434)